"Wyspa zaginionych drzew" to historia o tych, którzy chcieli czuć powiew wolności w swojej koronie, trwali mocno w pniu i pragnęli korzeni. Historia kilku czasów, kilku miejsc i kilku, nie tylko ludzkich, głosów. Jest współczesny Londyn, w której nastoletnia Ada czuje, że brak jej części jej samej. Ojciec, zajęty pracą dendrolog nie wspomina przeszłości, matka nie żyje, z pomocą przychodzi cypryjska ciotka. Czasowa wolta, znajdujemy się na Cyprze w latach 70, tam rozkwita miłość Greka i Turczynki, przerwana przez konflikt. Choć parze dane będzie spotkać się po latach nie będzie już takie samo. I jeszcze jeden głos, kolejna perspektywa- drzewo figowe- rosnące kiedyś przy cypryjskiej gospodzie, w której spotykali się zakochani, dziś zasadzone w angielskim ogrodzie, strzegące losów rodziny, tajemnic.
Shafak tworzy historię o miłości rozłożonej w czasie, rozpisanej na głosy, emocje i postaci. Można tę książkę czytać jako rzecz o pamięci i potrzebie świadomość, skąd się pochodzi. Można jako opowieść o życiu jako podróży- cytowana w tekście „Itaka” Kawafisa jest pięknym kontekstem (jak ja lubię ten wiersz!!!). Można jako historię istot bez względu na gatunek- gratka dla fanów "Sekretnego życia drzew". Można jako opowieść, w której pojawiają się tematy odwieczne i uniwersalne- miłość, bratobójczy konflikt i praca na rzecz zachowania pamięci i prawdy, wykluczenie, poczucie oderwania od przeszłości i korzeni.
To moje kolejne spotkanie z autorką a historia rodziny i drzewa zainteresowała mnie bardziej niż czytane kiedyś "40 zasad miłości". I choć jest w książce dość sporo tematów niełatwych, książka niesie dużo nadziei, ale też pozwala zamyślić się nad tym, co wiemy o nas w kontekście historii rodzinnych, które czasem bywają brzemieniem, a czasem wytłumaczeniem różnych stanów i zjawisk. Bo korzenie są ważne.
Elif Shafak "Wyspa zaginionych drzew". Przeł. Natalia Wiśniewska. Wyd. Poznańskie. Poznań 2022.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz