Melina, której już nie ma

Melina. Tak na to miejsce mówiła koleżanka ze starszego roku polonistyki. Miejsce, gdzie dziewczynki z dobrych domów z fortepianem i bogatą biblioteczką nie powinny się same  zapuszczać. Stary budynek za rzędem bloków, wejście ukryte za parkingiem dla pracowników Ekonomika, małe drzwi z żelazną kratą. Od wejścia wyziew kurzu, butwiejących desek i ton papieru. Cieszyłam się, że szłyśmy tam razem, bo samej byłoby trochę nieswojo... Gdy przekroczyłyśmy próg z cichym, sztubackim „dzień dobry”, wiedziałam, że mi się tam spodoba! Z zagraconego korytarza (we wnęce obok drzwi tapicerowali meble)wchodziło się do pokoju, a potem do kolejnych  ułożonych w amfiladzie pomieszczeń, które były od podłogi po sufit zapełnione książkami.  Gdzieniegdzie kartka przypięta pinezką, że tu jest historia sztuka, tu literatura polska, a tu wojskowość. Taborecik do zdejmowania tomów z wyższych półek stal tam, gdzie go akurat postawił ostatni użytkownik. I hulaj dusza, szukaj bibliofilu!

W melinie można było przepaść na długie godziny-często chodziłyśmy tam w okienku całą grupką,  w środku rozdzielałyśmy się, by po jakimś czasie, już za drzwiami, gdy oczy przyzwyczaiły się do dziennego światła, pokazać sobie zdobycze. Kupowanie w melinie było rodzajem polowania albo poszukiwania skarbów. I nie chodziło tu o żadne białe kruki, ale o lektury na kolejne zajęcia(wydania Biblioteki Narodowej brane za grosze w ciemno!), albo dawno niewznawiane wydania czegoś, na co miało się ochotę. Kiedyś wyniosłam stamtąd dwa tomy „Nędzników”, na których naszła mnie chętka, a biblioteka instytutowa odrzuciła rewers. Dzieło Hugo było w zaskakująco dobrym stanie i to mnie trochę zaskoczyło, bo w melinie nie liczyła się okładka, papier i wydanie, książki po prostu były i to stanowiło o ich wartości. Wszyscy-kupujący i sprzedający- zachowywali  ciszę i nie wchodzili sobie w drogę. Poszukiwanie książki, czynność jakby nie było bardzo osobista, miało swój ceremoniał, czas i szeleszczą ciszę. Szef, zwykle w kowbojskim kapeluszu, parzył na książki i ludzi wzrokiem zadowolonego szeryfa, a gdy trzeba zaskakiwał nie tylko znajomością swojego zbioru („Fredro wyszedł wczoraj”), ale też świetnym rozeznaniem, że "Dołęga-Mostowicz  na trzeciej półce od dołu, po lewej".

Jesień to pora czytania i szukania czegoś do czytania. To nie jest wspomnienie o czymś, co znalazłam w antykwariacie-znalazłam po prostu swój antykwariat! I tylko szkoda, że na jego miejscu stoi teraz prywatna uczelnia, a szeryf po prostu zniknął.